Dotknij Teatru: Po co ludziom wiersze?

Sobotnie warsztaty w ramach "Dotknij Teatru". Przed ekranem. Po co ludziom wiersze?

Czym jest teatr? Z czego czerpie pomysły i czym się "żywi"? Co ma wspólnego z wierszem i co zrobić, aby wiersz "ożywić"? 

W sobotę wzięliśmy na warsztat jeden z utworów Juliana Przybosia, napisany dla (i z "z powodu") jego córki Uty. Było trochę o eksperymentowaniu z formą i dużo o zabawie - głosem, gestem, ruchem, o tym co można zrobić z rekwizytem i jak zapanować nad przestrzenią.  Bez tłumaczenia "co autor miał na myśli".  Próby improwizacji i inscenizacji fragmentów wiersza. Dziękujemy za pokazanie, że jednak poezja może żyć. I za wspólną zabawę. Wierszem.

Julian Przyboś

Telefon dwuletniej Uty

Halo! Hola! Hololo!

Ucho idzie w głuchocho,

A oko w dalekolo…

Idzie, idzie po nici, po wici, po badylu,

Po liściu i gałęzi, i po zalesie lezie,

A po igiele pędzi,

Idzie, idzie i idzie

Po dobroci-paproci i po oście-pozłość się,

Po kanarkuku w górze, po sznurze od słuchajki,

To uchoko iidzie

I wyjdzie

Do zalesionej zabajki, do zalesionej bajki,

Do czarocywnilesie…

  

Hola!Hola! Zielolo!

Cicho. Odezwijże – się!

Pluskaj nisko, głęboko,

Bełktotaj głośniej, ciszej,

Uwidzi – cię – usłyszy

I oko, i uchoko –

Hola – halo – hololo,

Dalekolo… głęboko…

(…)

 

Brawo!